Hayat



Herkese Merhaba,

İsteyen her kadının yaşamasını dilerim bu tarif edilemez duyguyu. İlk çocuğa hamile kalındığında korkuyla birlikte bir oluşum da kaplıyor ruhu aslında. Oluşumdan kastım ruhun başka bir boyutta olgunlaşması. Gerçekten bambaşka bir boyuta geçip bambaşka bir pencereden bakmaya başlıyor kadın. Korkular, telaşlar, heyecanlar, eğlence anlayışları, düşünceler, sorunlar, stresler.. Her şey o kadar başka bir anlam kazanıyor ki bunu gerçekten ''Anne'' olunca anlıyor insan.


Çocuk yapmaya karar verdiğimizde aslında hazır hissetmiyordum kendimi. Yani hala kendimi büyümemiş kabul edip ''bir çocuğa nasıl bakabilirim?'' düşüncesiyle kendimi sindirmeye çalışsam da istiyordum. Aslında düşünceyi dürten o cesaret ''Annelik'' duygusu. 

Bahsettim ya, annelikle başka bir boyuta geçiyor kadın diye. İşte hamile kaldığım an bambaşka bir Esra oldum. Çevrem tarafından hep ''korkak'' bilinen ben, bambaşka şeylerden korkar, korktuğum o şeylerden korkmaz oldum. Örneğin evde tek başıma kalmaya korkan ben, bindiğim arabanın bi anda hızlanmasına korkar oldum :) En ufak bi tartışmada kalbim hızla çarpar oldu. Ya da her şeyde bir sebep-sonuç ilişkisi arar oldum. 

Hayata bakış açım çok değişti. Aslında 2. çocukla birlikte ben benlikten çıktım diyebilirim. :) Resmen nirvanaya ulaştığımı hissediyorum. Bazen delirdiğimi düşünmeden edemiyorum :) Ama şu bir gerçek. Hayatı anlıyorum. Yaşamanın ne demek olduğunu, neden burda olduğumu, çocuklarımın neden bende varolduğunu, neden burda olduğumu daha da iyi anlayacağımı düşünüyorum. Sanki hayatın şifresini çözmüş gibiyim.


Belki çoğunuz ''daha yeni mi?'' diye soracaksınız. Evet ben çocuklarımla bunu deneyimledim. Yaşayacağım çok şey var ömrüm olursa. Düşünceler elbette değişecektir. Ama boş değilim biliyorum.

 Çok şey öğrendim, öğreneceğim. Aslında ben de büyüyorum. Çocuklarımdan öğreniyorum. İyi bir anne olmayı, tek başıma başa çıkabilmeyi. Cesareti, korkuyu, heyecanı, yaşamayı, hayatı...  Bazen oluyor ki onlar korkup bana sarılıyorlar ya aslında ben de onlara korkumdan sarılıyorum bilmiyorlar. Onları ne kadar koruyabileceğim, ne kadar yanlarında olacağım bilmiyorum. 
İşte yenemeyeceğim ve bir gölge gibi arkamdan sinsice gelen bu korkuyu asla sindiremeyeceğim. 

Sevgiler Esy.













Bunlar da ilginizi çekebilir

4 yorum

  1. Oooyyy oy ;.(

    Duygulandım çok. Güzel yazmışsınız!
    Annelik bir hastalık diyorum ben hep! Kendimiz için olan hayatı bir kenara bırakıp minik, aciz, minyatür bir insanın hayatı için çırpınıyoruz...

    Allah hepimize kolaylık versin! Ben daha 1 tanesinde benlikten çıktım :) Uykusuz bir sıpaya sahibim. Şu an 2'yi düşünmek bile nirvana benim için :))

    Elinize sağlık, güzel olmuş! :)

    Not: Normalde bu kadar duygusala bağlamam ben ama yazıdan çok etkilendim :S

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim... Kesinlikle haklısınız.. Annelik hasta da ediyor.. İnsanların düşüncelerime olan tuhaf bakışlarından farkediyorum bunu :) Varsın deli desinler :) Şu bir gerçekki o minik, aciz minyatür insan hayatına tutunarak büyümek de bambaşka :) sevgiler...

      Sil
    2. Büyük de sorumluluk :)))
      Başa gelmeden zor aktarımı!
      Hepimize kolay gele bu zor savaşta :)

      Sil
    3. İnş hep kolay gelsin o zaman :)

      Sil

Yorum bıraktığınız için teşekkür ederim.